Pleasen lijkt op liefde.
Zorgen lijkt op betrokkenheid. Maar vaak komt het voort uit trauma: een diepe angst om afgewezen te worden als je niet geeft.
Het zijn strategieën die we als kind leerden om erbij te horen, veilig te blijven en liefde te ontvangen maar die ons als volwassen vrouw vaak leeg en onvervuld achterlaten.
We leven in een cultuur die vrouwelijkheid gelijkstelt aan dienstbaarheid.
Waarin de "goede vrouw" haar behoeften opzij zet, haar grenzen vergeet, en applaus krijgt zolang ze zichzelf maar blijft wegcijferen.
Dit is geen toeval. Het is collectief trauma.
Generaties lang werd vrouwelijke kracht onderdrukt niet met geweld alleen, maar door haar te herleiden tot nut: moeder, helper, verzorger. Niet tot mens, tot ziel, tot leider.
Maar jij voelt dat het schuurt. Dat jouw hart misschien klopt voor verbinding, maar dat het niet klopt dat jij verdwijnt in die verbinding. En daar begint jouw ontwaken.
Pleasen is energetisch gezien een contract: "Als ik jou geef wat je nodig hebt, krijg ik hopelijk wat liefde terug." Maar dat is geen vrije liefde. Het is een onderhandeling vanuit tekort. Vanuit angst. Vanuit kindbewustzijn.
In deze blog nodig ik je uit om dieper te kijken naar jouw patroon van zorgen en opofferen. Waar begon het? Welke overtuiging hangt eraan? En het allerbelangrijkste wie zou jij zijn zonder dat patroon?
Want als jij stopt met geven vanuit angst, ontstaat er ruimte om te geven vanuit overvloed. Vanuit jouw volwassen vrouw-zijn.
Vanuit jouw keuze. Niet om liefde te verdienen maar om jouw liefde, jouw kracht, jouw aanwezigheid te laten stromen zoals het bedoeld is.
Liefde wordt pas helend als het vrij is. En jij bent vrij. Dat is je geboorterecht. Je hoeft niet meer te zorgen om te bestaan. Je mag bestaan, en van daaruit zorgen maar dan op jouw voorwaarden.
Pleasen, zorgen, opofferen het mag je verleden zijn. Niet je identiteit.
Niet je toekomst. Jij bent meer dan dat. Jij bent liefde, ook als je niets geeft. En dat is de les die jouw ziel al die tijd al wist.
Reactie plaatsen
Reacties